Gasten en goden

“Indien een niet-gelovige man of vrouw u uitnodigt en u wenst te gaan, eet dat alles wat u wordt voorgezet, zonder dat u navraag doet uit gewetensbezwaar, want de aarde en haar volheid is van de Heer” (De bijbel, 1 Korinte 10:25-26).

Gastvrijheid staat hier hoog in het vaandel. Zo waren Marloes, Samuel, Roos en ik lopend op weg naar Silliguri toen we werden aangehouden door een dame in sari. Of we even wilden blijven staan. Een paar minuten later verscheen er een oude man die ons vriendelijk uitnodigde om even bij hem binnen te komen. “Dan zien jullie ook eens een Indiaas huis van binnen.” Zo gezegd, zo gedaan. Eerst de schoenen uit, dan één voor één door de kleine gang naar … de huisgod. Elke familie heeft zijn eigen soort. Omdat er vandaag een Hindoefeest wordt gehouden is er ook een speciaal offer voor de god van de educatie die jonge studenten moet bijstaan in hun schoolprestaties. Inderdaad hebben we gisteren overal mensen met beelden zien sjouwen: een blauwe vrouw op een zwaan. Omdat de god niet mag zien waar ze heengaat, krijgt elk exemplaar een blinddoek voor.

In het kleine kamertje voor de goden stonden brandende kaarsje, wierookstokjes, groenten en fruit. "Wat gebeurt er met dat eten?" vroegen we. "Dat geven we weg." Als we even later op een bank in de ‘woonkamer’ zijn beland begrijpen we ook aan wie. Wij krijgen de groenten, het vlees en de koeken! Een typisch teken van gastvrijheid dat we niet willen afslaan, hoewel we geen idee hebben hoe één en ander is klaargemaakt. Zelfs Samuel en Roos zetten moedig hun tanden in het geserveerde gerecht.

Het is interessant om te constateren dat we ineens in een nieuwtestametische (bijbelse) situatie zitten. In zijn brief aan de kerk te Korinte schrijft Paulus over het eten van aan afgoden geofferd vlees (1 Korinte 8-10). In de oude Griekse stad was dat het enige vlees dat je kon kopen. Kon je dat als christen wel eten? Zou je niet besmet raken? Liep je geen gevaar?

De apostel is er duidelijk over: “Wat nu het eten van offervlees betreft, wij weten dat er geen afgod in de wereld bestaat en dat er geen God is dan één. Want al zijn er zogenaamde goden – en werkelijk zijn er goden in menigte – voor ons is er maar één God: de Vader van Jezus Christus.” Wel waarschuwt hij: “Bij niet iedereen is deze kennis. Sommige (jonge) christenen zijn in hun geweten nog niet los van de afgod. Zij eten dit vlees dan als afgodenoffer.” Om te voorkomen dat zij terugvallen in de afgodenverering stelt Paulus: “Als mijn gedrag mijn zuster of broeder aanstoot geeft, dan zal ik absoluut helemaal geen vlees meer eten” (1 Korinte 8:4-13).

Dat aan afgoden geofferd vlees gewoon gegeten kan worden – tenzij je daarmee een broeder of zuster aanstoot geeft – wil niet zeggen dat een christen zomaar voor de goden kan buigen. We zijn inmiddels meerdere keren uitgenodigd om mee te doen aan een Hindoeïstische viering, maar hebben dat keer op keer afgewezen. “Wat wil ik hiermee dan zeggen? Dat een afgodenoffer iets is, of dat een afgod iets is? Integendeel, maar dat hun offeren een offeren is aan boze geesten en niet aan God.” Achter de verering van andere goden gaat een sterke macht schuil, iets dat we hier ook zo nu en dan ervaren. Staande bij een Hindoetempel, waar op dat moment een nieuw beeld werd ingewijd door een priester, ervoeren we de strijd aan den lijve. De priester blijkbaar ook, want met een nijdig handgebaar wees hij ons de deur :).

We bidden om Gods bescherming en vertrouwen erop dat Hij die in ons woont, sterker is dan welke macht ook.