Arm en rijk

De contrasten tussen arm en rijk zijn hier groot. Terwijl er overal in de stad grote wolkenkrabbers verrijzen, vindt je hier ook de grootste sloppenwijk van Azië. Inmiddels hebben we een wandeling en een taxirit achter de rug.
Met de taxi hebben we 10 bijzondere plaatsen bezocht waaronder de grootste openluchtwasserette van het land, een oud koloniaal spoorwegstation, het huis waar Ghandi lange tijd heeft gewoond en the Gate of India. We zagen ook het ‘huis’ van Mumbay’s rijkste man: een wolkenkrabber met een helikopterplatform en 400 man personeel. Dat alles voor hem, zijn vrouw en twee kinderen …

++++++

In de sloppenwijk Dharavi ziet het leven er heel anders uit. Met een Engelssprekende gids, twee Australiërs, een Zuid-Afrikaan en een Duitse lopen Marloes, Samuel en ik zo’n drie uur door nauwe steegjes, drukke straatjes en benauwende ruimtes. Er wonen 1 miljoen mensen, dichtopeengepakt. Velen van hen werken daar ook. Je kunt de plaats het beste bestempelen als een grote fabriek, waar allerlei dingen worden gebakken, gekookt, gerecycled, gemaakt en gedrukt. Dat is meteen ook het belangrijkste verschil met de andere sloppenwijken in de stad: meestal wonen de mensen er alleen maar en werken elders in de stad (die voor 50% uit sloppen bestaat).

Allereerst bezoeken we de plaats waar het plastic wordt gerecycled. Overal in het land wordt dat van de weg geraapt en hierheen gebracht. Het plastic wordt uitgezocht, verpulverd, gewassen, op het dak gedroogd en tenslotte naar plasticfabrieken vervoerd, alwaar de hele kringloop opnieuw start. De machines en werkplaatsen behoren aan de rijken van Mumbay toe, die de werkers ongeveer 2,5 Euro per dag betalen en af en toe iemand laten kijken of alles nog naar wens verloopt. Wie het proces van dichterbij wil bekijken kan via www.uitzendinggemist.nl zoeken naar het programma ‘Hier slapen jullie’, wat gaat over een Nederlands gezin dat 3 weken lang bij deze sloppenwijkbewoners verblijft. De vader van het gezin vindt het werk van de pottenbakkers te zwaar en besluit om bij de plasticrecyclers te gaan werken.

We zien verder: bakkerijen, een zeepfabriek, diverse bedrijfjes waar leer gemaakt wordt (van geitenhuiden, het bloed loopt over de straat weg naar het riool), heel veel koekenbakkers en pottenbakkers, een school en een kinderopvang (beiden betaald met de opbrengst van de tour) en nog heel veel meer.
’s Nachts slapen de mensen in hun eigen gehuurde huisjes (de kleinste zijn 10 m2 groot en kosten 35 Euro per maand, dus een half salaris) of ze slapen in de werkplaatsen en fabrieken op de grond. Kinderen kunnen naar school, maar worden ook regelmatig uit bedelen gestuurd of ze werken mee.

Het vuilnis wordt hier weliswaar gerecycled, maar hun eigen vuil wordt niet door de ophaaldienst meegenomen. Dat ligt dus op een grote hoop naast de sloppenwijk, waar het wordt verbrand. Kinderen spelen ertussen.

De meeste mensen maken gebruik van openbare toiletten, waarvan er veel te weinig zijn. Slechts 1% van de mensen heeft een eigen wc in huis. Medische voorzieningen zijn er nauwelijks.

Toch is het minder troosteloos dan we hadden verwacht. De mensen zijn hun waardigheid niet kwijt. Ze lachen. Samuel krijgt van iemand een banaan. Ook de kerk is er actief. “Hoe moeten we die 9 miljoen armen in de stad helpen?” kopt een website van een geloofsgemeenschap in de buurt. “Slum voor slum” is het antwoord, en men richt zich vooral op onderwijs en medische hulp. Er is altijd hoop in deze soms zo troosteloze wereld. Gods hart gaat ook naar deze mensen uit. Wie zich om één van deze armen heeft bekommerd, die heeft zich bekommerd om Mij, zegt de Heer.

++++++

Het is onze één na laatste dag hier. Morgenavond gaan we naar het vliegveld en rond middernacht vliegen we terug. We vieren ondertussen de 20ste verjaardag van Marloes die op 14 februari 20 wordt. Woensdagochtend vroeg landen we als het goed is op Schiphol en ergens in de weken daarna zullen we de meesten van jullie wel weer ontmoeten. We zien er naar uit!