Bhutangrens

Vrijdagmiddag en zaterdag zijn Carolien, Samuel en ik met Erik naar de grens van Bhutan gereden om daar onder andere de gemeente van pastor Kumar te bezoeken. Voordat we weggingen was het even spannend hoe het Rhodé zou vergaan. De koorts bleek ’s ochtends weg te zijn en de pijn in haar buik was minder. Marloes zag het wel zitten om voor de meisjes te zorgen en uiteindelijk zijn we dus vertrokken.

De hoofdweg naar Bhutan is best redelijk op één stuk na. Daar zitten zoveel gaten in het asfalt dat je nauwelijks meer van een weg kunt spreken. Voordeel is dat niemand daar erg hard kan rijden. Wie het Indiase verkeer kent weet hoeveel minder gevaarlijk het dan is. Wandelaars, fietsers, riksja’s, vrachtwagens, personenauto’s, koeien, geiten … alles loopt, rijdt, fietst en crosst door elkaar. De weg ziet er uit als een rivier vol drijfhout waarin de plankjes voortdurend en rakelings langs elkaar heen glijden. Meestal gaat dat goed.

++++++

Na 3,5 rijden arriveren we om 17.30 uur bij de kerk, dat wil zeggen: het huis van de pastor dat letterlijk tegen de grens met Bhutan aan staat. We zijn ruim een half uur ‘te laat’, maar de gemeente heeft gewoon op ons gewacht. Ze zitten met z’n allen op de grond in de huiskamer, die voor de gelegenheid geheel is ontruimd, op drie tuinstoelen en een katheder na. Veertig volwassenen zijn er en tien kinderen, zittend op de grond van de twintig vierkante meter grote (kleine) ruimte. Ze komen uit de stad zelf, maar ook van over de grens, dus uit buurland Bhutan, waar christenen niet vrij kunnen samenkomen.

We worden welkom geheten met een soort sjerp die we om onze hals krijgen. Daarna hebben we een tijd van aanbidding, waarin liederen en gebeden elkaar afwisselen. Vervolgens krijg ik de gelegenheid om Gods Woord te delen. We lezen met elkaar Psalm 91. “God is als een hen die zijn vleugels uitslaat over de kuikens. Bij Hem zijn we veilig, al is het gevaar dat ons bedreigd nog zo groot. Wie in de Here een schuilplaats vindt is geborgen voor het leven … en daarna. God zal mij zijn heil doen zien.” Wat een geweldige boodschap hebben we toch! Dit is maar niet een mooie gedachte, geen opium voor het volk, maar werkelijkheid voor allen die zich aan Hem hebben toevertrouwd, of dat nu in India, in Bhutan of in Nederland is.

Na de preek is er gelegenheid voor voorbede en er komen veel mensen naar voren (voor zover je van voor en achter kunt spreken in zo’n kleine ruimte). We zalven diverse zieken met olie, zoals voorgeschreven in de bijbel (Jakobus 5) – ik heb nog nooit zoveel mensen in tien minuten gezalfd: zeven! – we bidden met hen en geven de zegen mee. Vervolgens gaat iedereen zijns weegs, beter: Gods weg.

++++++

Wij moeten een hotel zoeken, maar vanwege een feest – er is een belangrijke Boeddhistische lama in de stad – zijn er geen kamers meer vrij. We besluiten om een uur terug te rijden naar Jaldapura Park, waar ook een hotel staat, zodat we de volgende ochtend een safari kunnen maken. Eerst eten we nog bij de pastor en zijn vrouw. Om 23.00 uur liggen we eindelijk onder de wol in een gebied waar olifanten, neushoorns, apen en andere wilde dieren huizen.

De safari die we de volgende ochtend hebben is niet helemaal wat we ervan verwacht hebben. We zien pauwen (ja, ja, echte wilde pauwen) en twee apen, een ijsvogel en twee roofvogels en tenslotte, dat was dan wel erg mooi: een neushoornvogel. Bij de uitgang lezen we op het bord met parkregels: “Do not expect to see animals” en de gids zegt dat het eigenlijk te droog is voor de grote dieren en dat die zijn weggetrokken naar betere plaatsen. Anyway, we zijn op safari geweest!

++++++

Na het ontbijt in het hotel – getoast brood met jam en een omelet – rijden we verder terug naar een klein dorp waar pastor Gideon en zijn vrouw Esther een bijzondere droom verwezenlijken. We zien dankzij de verhalen van de studenten, de uitleg van Erik en de bezoeken aan diverse plaatsen steeds meer van het prachtige werk dat God doet in India, Bhutan, Birma (Myanmar), Bangladesh en Nepal.

Gideon heeft tijdens zijn Bijbelschoolperiode hart gekregen voor de allerarmsten op het platteland. Vanwege het kastensysteem, dat officieel is afgeschaft, maar in de praktijk volop aanwezig blijkt, kunnen mensen uit de laagste kasten niet zover komen in het maatschappelijk leven. Voor God zijn er echter geen kasten en klassen en rangen en standen. Voor Hem zijn alle mensen gelijk. Niemand is meer of minder waard dan een ander.

Gideon en Esther wisten zich geleid naar een klein dorp, waar al drie evangelisten hadden geprobeerd om het evangelie te delen. Echter, zij preekten alleen maar en werden niet geduld door de dorpsbewoners. Eén voor één zijn de evangelisten weggejaagd. Maar Gideon en Esther pakten het anders aan. Gedreven door de liefde van God, vol geloof en met hoop op een betere toekomst voor de dorpelingen baden zij om een stuk grond. Dat hebben ze zes jaar geleden gevonden. Vervolgens zijn ze met bamboe en golfplaten gaan bouwen aan een school, waar nu 104 totaal kansarme kinderen les krijgen. Naast de school wordt een stenen gebouw opgetrokken. Daar zullen de leerlingen naartoe verhuizen zodra het klaar is. Bovenop de school moet een bejaardenhuis komen en op de derde verdieping kamers voor weeskinderen.

In de loop van zes jaar is niemand uit het dorp christen geworden (de bewoners aanbidden stenen en bomen), maar iedereen ziet hoe groot de liefde van God is. Gideon en Esther bouwen zo niet alleen aan een stenen complex, ze leggen vooral een geestelijk fundament voor het huis dat God zal bouwen. Dat gaat overigens niet gepaard met grote sommen geld, integendeel. Soms hebben de twee geen geld om drie keer per dag te eten. Toch geven ze trouw zoveel als ze kunnen (en niet slechts een tiende van hun inkomen :) ) voor hun dienst aan de Heer. Ook wij krijgen een heerlijke lunch van rijst, daal en gedroogde vis.

++++++

De volgende plaats die we aandoen is bij Sarda en Krishna. Hun verhaal is aangrijpend. Sarda werd als klein meisje niet goed behandeld. Met name haar stiefvader stond haar niet toe dat ze naar school ging. Omdat ze zo dolgraag wilde leren besloot ze om zaden te gaan verzamelen. De verkocht ze en uiteindelijk kon ze daarmee haar school betalen. Ze kocht een uniform en boeken en deed de eerste twee groepen van de basisschool. Maar toen haar vader dat op een dag ontdekte verbrandde hij alles dat ze voor haar school had aangeschaft en verbood haar ooit nog te gaan.

De moeder van Sarda zag in dat haar dochter zo geen toekomst had en besloot haar op 13-jarige leeftijd mee te nemen naar een Hindoeïstische tempel. Ze werd mooi aangekleed, kreeg een stip op haar voorhoofd en … werd meegegeven aan een voor haar wildvreemde man: Krishna.

In de eerste jaren van haar huwelijk verdiende ze de kost als straatveger. Op een dag vond ze een verfrommeld foldertje, waarin wat plaatjes stonden van een zwart en donker hart, van Jezus en God en van een mooi en opgeruimd hart. Ze las over Gods liefde, bestelde een bijbel en kwam tot geloof. Haar man volgde later ook. Sarda heeft daarna de Bijbelschool doorlopen en bleek de beste van de klas!

Zes maanden geleden heeft ze een klein schooltje gestart, met hulp van de lokale kerk. Ze vangt er kinderen op die, net als zij voorheen, in moeilijke situaties opgroeien. Opnieuw een indrukwekkend teken van Gods koninkrijk. Wat een voorrecht om deze mensen hier te kunnen ontmoeten!

++++++

Moe en voldaan arriveerden we om 20.00 uur op de Bijbelschool. Het was allemaal goed gegaan met de meiden. Ze hebben apen gezien op de theeplantage en jonge geitjes geaaid in het dorp. Wat wil je nog meer als 7- of 2-jarige?