Treinreis van 41 uur

De koffers zijn weer gepakt. Dat viel niet mee, want hoewel de kaas en de drop hier achterblijft (die is trouwens al op ), zijn er wat sari’s aan onze bagage toegevoegd en schoenen en een pak voor Samuel. Maar het zit er in.

Om 3.00 uur vannacht rijdt de taxi voor. We stappen dan in om bij het treinstation in Mumbay te worden afgezet. Daar begint de oneindig lijkende reis naar de andere kant van het land: 2150 km. Vanaf 18 januari om 8.00 uur ’s morgens tot 20 januari om 1.00 uur ’s nachts rijden we over het spoor, alles bij elkaar 41 uur! Maar goed, dan zien we ook wat :).

We hebben de cursus interculturele communicatie met Henk afgerond (Franny is vorige week al naar haar oude moeder in Nederland gegaan omdat die was gevallen en haar heup gebroken heeft). Erg boeiend om van een ervaren interculturele werker te horen wat de do’s en dont’s zijn in het omgaan met mensen uit andere culturen. Stel je bijvoorbeeld voor: je doet als Europeaan zaken met een Aziaat. Je hebt een aantal bezoeken gebracht aan het bedrijf waar je zaken mee doet. De relatie is goed tot stand gekomen. Tijdens de laatste onderhandeling wordt je ziek en het Europese bedrijf stuurt een collega. Als jij zelf was gekomen was de deal ongetwijfeld gesloten, maar nu er een collega van je komt gaat het feest niet door. Relaties zijn namelijk doorslaggevend.

Henk vertelde ook van een Amerikaan die goed was voorbereid. Hij wist dat als hij een visitekaartje zou krijgen van een Aziaat dat hij daar zorgvuldig mee om moest gaan. Zo’n kaartje pak je met twee handen aan, je bekijkt het goed en stopt het zorgvuldig weg. Dat had de Amerikaan gedaan. Maar tijdens de vergadering verveelde hij zich. Hij pakte het kaartje tevoorschijn, rolde het op en vouwde er later een figuurtje van. Dat raakte zo’n gevoelige snaar bij de Koreaan (het voelde alsof hij zelf werd opgerold) met wie hij aan tafel zat dat die zonder iets te zeggen weg liep.

Zondag zijn we trouwens met Henk mee geweest naar de kerk. Indrukwekkend om met totaal onbekende mensen een eenheid te ervaren. We zingen dezelfde liederen, lezen uit dezelfde bijbel en aanbidden dezelfde God. De voorganger preekte trouwens elders; zijn vrouw ging daarom voor :). En er was een groep kinderen die danste op gospel hip hop en zo liet zien wat voor verschil de kerk is gaan maken in hun leven. Dankzij de gelovigen konden deze kansarme kinderen naar de school die zij hebben opgericht.

De komende tijd zullen wij uit de lucht zijn, maar eenmaal in Silliguri laten we weer van ons horen! Bid voor een goede reis en een behouden aankomst en dat we mooie ontmoetingen zullen hebben met de medereizigers (liefst niet met de kippen en geiten en alles wat die bij zich dragen aan ongedierte en met name geuren :) ).