Ruim 48 uur in de trein ...

Hoe leg je uit wat je ervaart tijdens een treinreis van meer dan 48 uur door India? Ik zal beginnen met te beschrijven hoe onze coupé er uit ziet. We hebben met ons zessen vijf bedden. Hoewel er nummers staan op onze tickets die de stoelnummers voorstellen is ons niet direct duidelijk wie waar zit en hoort. Na enige tijd begrijpen we dat dit een nogal westerse manier van denken is. Het hebben van een ‘eigen’ stoel kent men hier in India eigenlijk niet. Sowieso bestaat er vrijwel geen privéruimte. Mensen zitten met zes personen op een tweepersoonsbank, tenminste, zo noemen wij dat ding. Goed, met ons zessen hebben we dus vijf bedden. De bovenbedden gebruiken we voor de bagage en als het ons even teveel wordt, dan trekken we ons daarop terug.

De kinderen, vooral Samuel, genieten er enorm van. Je kunt het vergelijken met een vakantie in een te kleine caravan waar ook nog onbekende andere mensen bij wonen. Eén van hen is Awon uit Assam. Hij is ongeveer 25 jaar oud en reist vanaf het begin met ons mee, alleen moet hij daarna nog 16 uur verder reizen. Awon is een vriendelijk mens. Hij helpt ons zoveel hij kan en maakt tekeningen met de kinderen. Alsof de Heer een engel met ons meegestuurd heeft.

Minder vriendelijk is de psycholoog die bij ons komt zitten. Hij heeft het beste met ons voor, zo lijkt het. We krijgen koffie van hem en hij stelt heel veel vragen, lijkt erg belangstellend en is dat misschien ook. Op een gegeven moment stelt hij mij echter een sekstherapie voor. Dat wordt me al te gortig en ik bedank hem vriendelijk. Even later wordt Marloes het vuur aan de schenen gelegd: “Ben je al getrouwd? Waar zijn je ouders? Kan ik anders met je vader praten?” Onze gezamenlijke emmer raakt aardig vol, de spreekwoordelijke laatste druppel valt wanneer Carolien een foto gaat maken uit de trein (de deuren blijven gewoon openstaan). De man komt te dichtbij: “Wat ben je mooi. Gebruik je iets voor je huid? Wil je me een kus geven?” Carolien ontsnapt ternauwernood en vertelt ons wat er is gebeurd. We zijn ontzet en zien kort daarop een man in het bed van Marloes liggen. Je raadt het al: het is de man die wij inmiddels Fred Friemel zijn gaan noemen. Ik heb hem toen heel dringend en uiterst duidelijk met de nodige handgebaren en mimiek de deur gewezen. Wie het ook is, ze blijven met hun … van Carolien af. We hebben hem niet meer terug gezien:). Ik maak blijkbaar behoorlijk indruk als ik boos ben.

Naar buiten kijkend zien we opnieuw heel bijzondere dingen: fietsriksja’s, kleurig versierde vrachtwagens, drie, vier mensen op één motor, een begrafenisstoet waarbij de trommels voorop gaan. Zilverreigers, ijsvogels, hops, neushoornvogels, papegaaien. We zien een vos, antilopen, apen, grondeekhoorns. Poep aan de muur (dat drogen de mensen en gebruiken ze als brandstof), mannen en vrouwen met manden, stenen, fruit en nog heel veel meer op hun hoofd.

Het slapen gaat eigenlijk heel goed in de trein. Je schommelt lekker heen en weer en de bedden zijn ruim genoeg. Aan de harde matrassen zijn we al eerder gewend geraakt. Het eten is niet zo gevarieerd, maar wel lekker. Rijst, rijst en nog eens rijst met elke keer hetzelfde sausje. We drinken veel water en Rhodé eet de pindakaaspot leeg. We hebben één zak snoep die we langzaam maar zeker verorberen.

Uiteindelijk voelt de reis minder lang aan dan hij in werkelijkheid is. We vermaken ons wel, stappen regelmatig uit en hopen dat we niet te laat zijn met instappen. We lezen bladzijde na bladzijde, doen spelletjes, zoals Mens erger je niet met Awon en lachen om de tientallen verkopers die met de gekste dingen langskomen (thee, thee, thee, koffie, thee, thee, een massageborstel, gasaansteker, sari, sieraden, salades, boeken en dan weer thee, thee en koffie). Zelfs het toiletbezoek is een ‘attractie’, wiebelend boven een gat zittend.

Het ‘hoe en wanneer’ uitstappen is onze laatste uitdaging. De hele trein is in een diepe slaap verzonken en buiten is het aardedonker. Naambordjes ontbreken veelal op de stations. Maar een aantal mensen wordt wakker en na enig gevraag en overleg blijken we er bijna te zijn. Om 3.10 uur, twee uur later dan gepland, arriveren we in Silliguri en ontmoeten we Erik met wie we in een half uur tijd naar ons volgende adres rijden.

Onze reispsalm 91 heeft er een nieuwe dimensie bij gekregen.