In Milan More

Johannes schrijft aan het eind van zijn evangelie: “Nog veel meer heb ik te verhalen over het leven van Jezus, maar alle boeken in de wereld zouden niet voldoende zijn om Hem uitputtend te beschrijven.” Ik moet daar in een andere zin regelmatig aan denken nu we hier in India zijn. Het land is zo vol geuren en kleuren en smaken dat je werkelijk niet weet waar je beginnen moet en eindigen zal.

We blijken te zijn aangekomen op een heel andere plaats in India. De stad Pune is druk, warm en vol smog. Milan More, een kleine stad in de buurt van Silliguri waar we nu zijn, is rustiger, koeler en schoner. We verblijven op de Bijbelschool waar we twee kamers hebben. Samuel en Roos slapen bij Marloes en Rhodé ligt bij Carolien en mij op de kamer.

De nachten zijn zo koud (een graad of 10 en kachels zijn er niet) dat we met onze vesten en truien en sokken aan in bed liggen. Overdag kan de temperatuur behoorlijk oplopen behalve wanneer het mistig is – en dat is het hier regelmatig.

De natuur is opnieuw schitterend, al vragen we ons nog steeds af waarom iedereen maar alles van zich afgooit. De prullenbakken staan werkeloos toe te kijken, het plastic zwerft vrij door de straten, alle mensen laten alles overal slingeren. Vanuit de Bijbelschool hebben we zicht op de theeplantages die op dit moment worden gesnoeid. Mannen en vrouwen lopen met grote bossen hout op hun hoofd door de straat. Er wordt behoorlijk wat gif gespoten tegen het ongedierte. Maar de smaak van de Bengaalse thee is overheerlijk, zoals trouwens alles hier smaakvoller is dan in ons kleine kikkerland!

Eten doen we hier met onze handen. Vooral Samuel vindt dat leuk. “God heeft ons een vork gegeven”, zeggen ze hier. “Dus waarom zouden we een andere gebruiken?” Die vijf vingers voldoen prima. Maar gebruik wel de goede hand. Rechts is om te eten, met links doe je de smerige dingen.

Vandaag heb ik me voorbereid op een preek. De gemeente komt ’s zondagsmiddags samen om God groot te maken, zijn Woord te beluisteren en uit te reiken naar de mensen van Silliguri. Ik wil met de gemeente nadenken over twee gedeelten uit het evangelie naar de beschrijving van Lukas, hoofdstuk 10. Deze zondag is de gelijkenis van de barmhartige Samaritaan aan de beurt en volgende week de geschiedenis die daarop volgt, het verhaal van Martha en Maria. Beide gedeelten beschrijven een aspect van het belangrijkste kenmerk van de christen, de liefde tot God en de mensen om ons heen. Ondanks alle culturele verschillen, bindt dat ons samen. Prachtig om al iets te proeven van de toekomst die wacht: God die aanbeden wordt door mensen van alle volken, stammen, talen en natiën!

Vanmiddag ben ik met Erik mee geweest naar een Bijbelstudie. Een vrouw van 60 jaar en haar schoondochter hebben Jezus aanvaard als Redder en Heer. In november zijn ze beiden gedoopt en nu ontvangen ze zeven weken onderwijs over het normale christelijke leven. De oudere vrouw is daar zo vol van dat ze het ene na het andere verhaal vertelt over de hulp en steun van haar Heer. Hij vergeeft, Hij voorziet en Hij vervult. Moeder en schoondochter denken erover na om binnenkort een meeting te beleggen in haar geboorteplaats. Daar is nog geen christelijke gemeenschap, wie weet ontstaat er iets nieuws. Zo groeit de kerk ook in dit deel van het land. We zullen er binnenkort wel meer over horen en jullie ook.